Country Life, czyli wiocha rulezzz

Nie lubię miasta. To znaczy lubię, ale takie "porządne" miasta w których jest "coś". Co to znaczy "porządne"? Na przykład Nowy Jork. O! To jest porządne miasto! Jest wielkie, zróżnicowane pod każdym względem i wygodne w komunikacji. Jest też miejscem, które można zwiedzać codziennie, zapuszczać się w zakamarki i nie znudzić przez lata. Miejscem, gdzie każda ulica pachnie lub śmierdzi inaczej. I od razu widać po chwili rozmowy z kimś obcym, że ten ktoś to "noo-yohkah". A może nawet "his Brooklyn is showing"? I to jest to "coś".

Wiele miast ma "coś", wiele jest "porządnych", ale żeby jedno i drugie, to już rzadziej.
Problem jest w tym, że życie w mieście, to również pasmo niemiłych wrażeń; brudu, pijaków w bramach, srajacych psów, wrzeszczących w nocy studentów, wrzeszczących kiboli, smrodu, hałasów i kolejek w urzędach i sklepach.

Wiadomo, plusy muszą przewyższyć minusy, żeby chciało się mieszkać w mieście. Mój(?) Kraków ma może to "coś", ale "porządnym" miastem nie jest, więc minusy są nie do pominięcia i zlekceważenia.

Z tego więc powodu, kiedy tylko mogę, uciekam na wiochę! Nie mam tu tylu niemiłych wrażeń, a nawet w ogóle ich nie mam.
No, skłamałem, jest czasem u sąsiadów za dużo gorzały i tylko słychać k..., ch... przez cały dzień, ale na szczęście szybko się upijają i upadają w stuporze o zmierzchu.

W tym roku miałem okazję przenieść się na wieś, na 4 miesiące. Jest tu jednak inny rytm życia, inny styl. Jest... fajnie! Cały czas coś kwitnie, dojrzewa, owocuje... można zrywać i jeść z krzaka, są drzewka; sąsiedzi (ci niepijący) podrzucą jakieś ogórki, bób, pomidory, fasolkę.

W lokalnym sklepie wędliny lepsze niż w mieście, mają mocniejszy smak, a kosztują mniej. Bułki - "solanki grybowskie" - tego też nie dostaniesz w mieście, super.


Oprócz tych spożywczych zalet jest jeszcze inna, wielka zaleta: praca fizyczna. Na wsi cały czas coś trzeba robić, nie da się opieprzać, człowiek jest otoczony małymi i większymi pracami do wykonania i je wykonuje. Najbardziej daje w kość koszenie, ale też i pozbawi kalorii, więc coś, za coś.
No i ten kojarzony niesłusznie z lemingami grill! Mało garów do mycia, a żarcie prima sorta. Moje ulubione pozycje to skrzydełka i cukinia popite "Kasztelanem".


Jak śpiewał dosyć dawno, ale nieźle jeden z moich ulubionych rockmanów (niestety lewak) Neil Young:
"I'm thankful for my country home
It gives me peace of mind
Somewhere I can walk alone
And leave myself behind."
http://www.youtube.com/watch?v=Oms2qp4zCGU

Ale też i z drugiej strony świata, Sergei Shnurov:
"A na dacze, a na dacze,
wsje inaczje, popizdaczje."
http://www.youtube.com/watch?v=sw9NgIpuokM&feature=related

I jeszcze okładka starutkiej płyty Roxy Music, z czasów gdy jeszcze nie byli tacy "metro", Album "Country Life". Uroki wsi są zaprezentowane dokładnie:

http://www.youtube.com/watch?v=8F4GkOEef2M
Żeby było ciekawiej, w USA płyta wyszła w wersji z... samymi krzakami. Średnio gołe laski były "no go", no i wyparowały z okładki.

Hej, to były czasy, to se nevratit.

Dzisiaj słucham tego

Dobra strona Rosji, to fakt, że są tam muzykalni ludzie.
Drugą, dobrą strona tego kraju, jest to, że w masie "mużików" i "kolchoz-homeboys" (haha!) co jakiś czas wystrzela niezwykła osobowość, która staje się jakby pawiem wśród wróbli.
Taką moją ulubioną, artystyczną osobowością Rosji, którą to odkryłem kompletnie niechcący, słuchając kiedyś PR 1 ciemną nocą, jest niejaki Sergiej Sznurow (Sznur).
Facet jest inteligentny jak cholera; widać, że może w takim kraju jak Rosja być aż, ale i tylko artystą. Nawet kiedy osiągnie sukces, to pod strzechy nie trafi i będzie miał szczerych wrogów, tu i ówdzie.
Jest cyniczny, wulgarny, ale i wrażliwy, dosadny, odważny, szydzący, szczery, ceni wolność, a wszystko to ubrane w całkiem niezły muzycznie strój.
Dzisiaj słucham tego:

„Niechaj będzie, co pisane,

Któż pamięta zapomniane?

Mądrzy wam powiedzą ludzie,

Cały sekret w amplitudzie.

Wysoko i nisko,

Daleko i blisko,

Kiedyś twa bogini

dziś podobna świni”

(Wysoko i nisko)

Ten album też jest niezły - to ostatnia płyta, bo zespół LENINGRAD podobno został rozwiązany:

"Po jakiego chuja nam muzyczna szkoła,

Skoro mamy przykład: Paganini Nikola?"  :)))
(Paganini)
Na płytce jest nawet teledysk (zabawny) tej piosenki.


Polecam jeszcze, gdyby ktoś chciał posłuchać, "Piraty XXI wieka", "Chljeb" i "Dlja Millionow".

Gość jest - jak to się mówiło dawniej - APARAT!

A jako ciekawostkę mogę podać, że te rosyjskie CDs najlepiej było zamówić w... USA, z "Małej Odessy" na Brooklynie.  Ich koszt łącznie z wysyłką był poniżej 5 dych za płytkę.

A czemu w ogóle o rosyjskim artyście piszę tutaj?
Ano, dlatego, żeby pokazać, że nienawiść (czy jeszcze wolno?) do sowieckiego i postsowieckiego bagna, wciąż wszechobecnego w Rosji, oraz do pewnych rybiookich "byłych" szefów KGB, nie oznacza kompletnej pogardy i odwrócenia się od wszystkiego, co rosyjskie.